Τέτοιες μέρες, 22- 12, στις πιο σκοτεινές του έτους, οι αρχαίοι Μύστες λένε πως γεννιούνται όλοι οι ηλιακοί θεοί. Ο ήλιος φθάνει στο πιο χαμηλό του ταξίδι στον ορίζοντα. Η προσμονή όλων των Σωτήρων, των θεανθρώπων, κορυφώνεται αυτές τις μέρες. Η Δήμητρα ψάχνει την χαμένη κόρη της, ο Απόλλωνας καλείται να επιστρέψει από την Υπερβορεία, ο Μίθρας γεννιέται από μία πέτρα, ο Άττις από σπόρο μιας αμυγδαλιάς και πολλοί άλλοι.
Η πύλη του Αιγόκερου ανοίγει και κατέρχονται οι Γιοι του Θεού. Σε αυτές τις μέρες γεννήθηκε ο Χριστός.
Ο Ένας, ο Βλαστός, η Άμπελος, ο Άρχων της Ειρήνης, ο Ερχόμενος, ο Καλός Ποιμήν, εκπληρώνοντας όλες τις προφητείες και την προσμονή του Αρχαίου Κόσμου.
Έτσι και μεις αυτές τις μέρες ας θυμόμαστε πως είμαστε στη γη ως πνευματικά όντα.
Ότι είμαστε εδώ, αλλά δεν είμαστε από εδώ.
Σαν τον σπόρο που θάβεται στη γη αλλά έπεσε από ψηλά. Έπεσε από το δέντρο, ταξίδεψε με τον άνεμο ως ότου βρέθηκε στο χώμα. Σκεπάστηκε, θάφτηκε, κοιμήθηκε. Αφέθηκε στη μάνα Γη. Και σαν έρθει η ώρα, ξυπνά, τινάζει τα χώματα που τον βαραίνουν και αυτό συχνά είναι άθλος.
Η σημερινή ημέρα είναι το πιο χαμηλό σημείο του Ήλιου στο Βορρά. Το πιο μεγάλο σκοτάδι. Είναι το πιο σκοτεινό μας κομμάτι. Το σημείο που έχουμε βρει τον πάτο, το τέρμα. Και εκεί μόνο μια επιλογή υπάρχει. Να σηκωθείς και να επιστρέψεις. Από αύριο το φως ξαναμεγαλώνει σιγά σιγά.Μια νέα ευκαιρία ξεκινά αρκεί να έχεις τον τρόπο να το δεις και να το κάνεις. Πρέπει να καλέσουμε τον Ήλιο πίσω.
Κλείνεις τα μάτια σου και βλέπεις την ζωή σου.Αυτά που είναι τόσο δύσκολα, τόσο αδιέξοδα. Και κάπου στο σκοτάδι αυτό, ας ψάξεις ένα μικρό φως. Είναι η ελπίδα, είναι η αλλαγή, είναι το καλύτερο, είναι ο ήλιος. Είναι η πίστη ότι όλα μπορούν να συμβούν. Η θεραπεία, η ευημερία, η ευτυχία, η αγάπη, η ολοκλήρωση. Ο θεός ακούει και βλέπει και για αυτήν την ευκαιρία έστειλε εδώ τον αγαπημένο του Υιό.
Η πύλη του Αιγόκερου ανοίγει και κατέρχονται οι Γιοι του Θεού. Σε αυτές τις μέρες γεννήθηκε ο Χριστός.
Ο Ένας, ο Βλαστός, η Άμπελος, ο Άρχων της Ειρήνης, ο Ερχόμενος, ο Καλός Ποιμήν, εκπληρώνοντας όλες τις προφητείες και την προσμονή του Αρχαίου Κόσμου.
Έτσι και μεις αυτές τις μέρες ας θυμόμαστε πως είμαστε στη γη ως πνευματικά όντα.
Ότι είμαστε εδώ, αλλά δεν είμαστε από εδώ.
Σαν τον σπόρο που θάβεται στη γη αλλά έπεσε από ψηλά. Έπεσε από το δέντρο, ταξίδεψε με τον άνεμο ως ότου βρέθηκε στο χώμα. Σκεπάστηκε, θάφτηκε, κοιμήθηκε. Αφέθηκε στη μάνα Γη. Και σαν έρθει η ώρα, ξυπνά, τινάζει τα χώματα που τον βαραίνουν και αυτό συχνά είναι άθλος.
Η σημερινή ημέρα είναι το πιο χαμηλό σημείο του Ήλιου στο Βορρά. Το πιο μεγάλο σκοτάδι. Είναι το πιο σκοτεινό μας κομμάτι. Το σημείο που έχουμε βρει τον πάτο, το τέρμα. Και εκεί μόνο μια επιλογή υπάρχει. Να σηκωθείς και να επιστρέψεις. Από αύριο το φως ξαναμεγαλώνει σιγά σιγά.Μια νέα ευκαιρία ξεκινά αρκεί να έχεις τον τρόπο να το δεις και να το κάνεις. Πρέπει να καλέσουμε τον Ήλιο πίσω.
Κλείνεις τα μάτια σου και βλέπεις την ζωή σου.Αυτά που είναι τόσο δύσκολα, τόσο αδιέξοδα. Και κάπου στο σκοτάδι αυτό, ας ψάξεις ένα μικρό φως. Είναι η ελπίδα, είναι η αλλαγή, είναι το καλύτερο, είναι ο ήλιος. Είναι η πίστη ότι όλα μπορούν να συμβούν. Η θεραπεία, η ευημερία, η ευτυχία, η αγάπη, η ολοκλήρωση. Ο θεός ακούει και βλέπει και για αυτήν την ευκαιρία έστειλε εδώ τον αγαπημένο του Υιό.
Comments
Post a Comment