Όποιος δεν βίωσε τον ''θάνατο του συγγραφέα'', δεν έχει ζήσει ποτέ....

 Πρόλογος του συγγραφέα Γειά σας. Σας καλωσορίζω και πάλι απόψε, σαν αναγνώστες αυτής της προσφοράς μου, επιστρέφοντας ότι κέρδισα τόσα χρόνια, σαν φίλος σας! Στις 25 Μαίου ’87, έλεγα «... μας μεγαλώνει η παρουσία σας. Η πεμπτουσία των εκδηλώσεων που σεις οι ίδιοι συμ-μετέχετε ... Μεγαλώνει το status μας, επεκτείνει τις αξίες μας, βοηθά στη συνεισφορά, μοιραζόμαστε, αλληλοβοηθούμαστε. Η ενασχόλησή μας με τα κοινά μας ανανεώνει σε ιδέες, ιδα-νικά, περισσότερη υπευθυνότητα, βγαίνουμε έξω απ’ το ΕΓΩ, τη δουλειά, την οικογένεια, την κοινότητα, τη χώρα. Δεν μένουμε κλειστοί, γινόμαστε παγκόσμιοι. Ανταποκρινόμαστε στα καλέσματα για διεθνοποίηση και παγκόσμια ισορροπία ...». Μ’ αυτά τα λόγια σας ξανακαλώ ... Ο συγγραφέας ΑΠΟ ΑΛΛη ΣκΟΠΙΑ... 83 Ο φόβος των δημοσίων ομιλιών Δεν φτάνει μόνο να είσαι τρελός, θέλει και ταλέντο. Είναι τιμή για μένα, να απευθύνω σ’ εσάς αυτή την ομιλία, spagetti. Το ρολόι δείχνει 991 νύχτες, λίγο πριν από τις χίλιες και μία, και πρόκειται να χορέψουμε καλά απόψε, για ένα θέμα, που κάνει,την καρδιά μας, να χορεύει. Μια φορά, κάποιος πήγε να κόψει εισιτήριο για να ταξιδέψει, και το εισιτήριο είχε 5.995 δρχ. Αυτός, είχε 5.990. Λέει σίγουρα θα μ’ αφείσετε να περάσω! Οχι, έχει 5.995 δρχ, και πρέπει να πληρώσετε ακριβώς. Βγαίνει έξω και ζητάει από κάποιον, 5 δρχ. «Θα μπορούσατε να μου δώσετε 5 δρχ., για να πάω πίσω στην πατρίδα»; Ο άλλος δίνει 20 και λέει. «Ορίστε, και πάρε άλλους τρεις, μαζί σου». Ανάμεσά μας, είναι φίλοι, που με βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές, μ' έσπρωξαν στις εύκολες, και τους το ανταποδίδω τώρα, κάνοντας marketing, σε τόσες καρδιές. Πρέπει να πω, ότι αισθάνομαι πιο άνετα από εδώ, παρά από κάτω, νιώθωντας τόσα υπέροχα κεφάλια, να με κοιτούν. Η ομιλία μου, αυτή, είναι μέρος, από μια μακριά lead cadenza, θα γίνουν κι άλλες –, για όσους ασχολήθηκαν με μουσική, είναι εκεί, όπου τα όργανα αφείνουν το ένα ελεύθερο να σολάρει. Οι καρδιές όλων μας λοιπόν είναι τα μπάσα, κι ας θυμηθούμε τη στιγμή που αρχίσαμε, κάτι καινούργιο. Το θέμα που με απασχόλησε εκείνη την στιγμή, ήταν ο φόβος, και στην περίπτωση μου, ο φόβος του να μιλάς, δημό- ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ 84 σια! Το θέμα, έχει γενικότερη έννοια, κι ας ζωγραφίσουμε μέσα μας έναν τίτλο, που ταιριάζει προσωπικά σ’ εμάς. Έχουμε νιώσει πολλές φορές, το ζεστό σύνδρομο, του τηλεφώνου. Είχα δει μια κοπέλα μια φορά, δεν έμεινε στη δουλειά, που κουνιόταν ο ώμος της, νευρικά, όταν μιλούσε τηλεφωνικώς. Πολλοί χάσαν σε σχετικά επαγγέλματα, από το φόβο που σε καθηλώνει, για να μην κάνεις τις λειτουργίες εκείνες, που οδηγούν στην επιτυχία. Κι η επιτυχία έχει σχέση με τον κόσμο. Έχει σχέση με το φακό. Εχει σχέση με τον αέρα. Με το speaking. To public speaking. Φοβόμουν κι εγώ τότε, όχι να ξεκινήσω, κι η πρώτη μου τηλεφωνική επαφή, ήταν ενάς συμβολαιογράφος. Είχα την αίσθηση, ότι θα μου το κλείσει, πριν πω τι θέλω. Κατέληξε σε ραντεβού. Προσπαθούσα να κάνω χιούμορ, για να σπάσω τον πάγο, εκμεταλλευόμενος το νεαρό της ηλικίας, με θράσος. Καμμιά φορά, παρήγγελνα εγώ, κέρασμα, αντί να προσφέρει αυτός. Έκανα εχθρούς, και τώρα κάνω, γιατί πρέπει το στυλ σου, να αλλάζει, όταν έχεις φιλοδοξία – πορεία. Δεν μπορούσα να καταλάβω, πως οι μεγάλοι μιλούσαν, ακόμα απορώ, κάνεις πρόβες, αλλά νομίζεις ότι τώρα προσλαμβάνεσαι. Κι ας δούμε ένα παράδειγμα, που δείχνει απλότητα, βασικό του ομιλιτή. Σ’ ένα συνέδριο, ένας κοινωνιολόγος καθηγητής, ανέφερε ένα παράδειγμα της τάξης του. Ανακάλυψε, πως αν δώσεις σ’ ένα παιδάκι που τραυλίζει, ένα αρνάκι ή σκυλάκι, το παιδάκι του φέρεται, σαν άνθρωπο, και το τραύλισμα φεύγει. Και το είπε αυτό στην τάξη. ΑΠΟ ΑΛΛη ΣκΟΠΙΑ... 85 «Και ξέρετε μαθητές, δώσαμε σ’ εκείνο το παιδάκι που τραύλιζε ένα σκύλο, και μετά ένα μήνα,... ένα παιδί, από την πίσω σειρά, πετάχτηκε και είπε. Το σκυλί άρχισε να ..., μπα μπα μπα μπα! μπα μπα! Ενας λόγος που φοβόμαστε να δοκιμάσουμε, είναι ότι λίγοι θα μας αναγνωρίσουν. Κατά το λυκοφώς των θεών, το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου, κάποιος πλησιάζει κάποιον από τους θεούς. – Συγνώμη λέγεσθε Τσωρτσίλ; – Μάλιστα. – Ουιστόν; – Μάλιστα. – Σας θυμάμαι, είμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο. Τώρα τι δουλειά κάνετε; Φόβος. Λίγα λέμε γι’ αυτόν, πόσα κάνουμε γι’ αυτόν; Φοβόμαστε 32% τα ύψη, τα ερπετά 22%, τα οικονομικά προβλήματα 22%, το βαθύ νερό 22%, την αρρώστια 19%, το θάνατο 19%, τη μοναξιά 14%, την οδήγηση ή ανάβαση σε αυτοκίνητο 9%, το σκότος 8%, τους αναβατήρες 8%, τις σκάλες 8%, τον φόβο του να μιλάς σε ομάδες 41%. Καλώς ήρθατε στο club. Μείωση του εγώ και ταπείνωση είναι τα κύρια χαρακτηριστικά, αυτών που εκτίθενται δημόσια, αν χάσουν. Οι δικηγόροι, πρέπει να πείσουν το δικαστήριο, να παρασύρουν τους ενόρκους και να δει ο κόσμος, ότι τα λέει ωραία. Ο ηθοποιός του θεάτρου, πρέπει να κάνει τον κόσμο να γελάσει ή να κλάψει. Ο πολιτικός πραγματεύεται, αλλιώς στο κόμμα κι αλλιώς στο πλήθος. Οι οικονομικοί σύμβουλοι, πρέπει να προσεγγίσουν κά- ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ 86 ποιον και να τον κάνουν, να τους εκμυστηρευθεί όλα τους τα προβλήματα. Ο ασφαλιστής πρέπει να πείσει, για μια επένδυση, για μελοντικές συγκυρίες. Ένας απλός, θέλει να πει μια καλημέρα, κάποιον. Τι κρύβεται πίσω, από το ‘aggressive make-up’ του προσώπου; Την καταφατική – επιθετική μάσκα; Οι διεθνείς star, παρασύρονται από το ένστικτο του φονιά. Ο Gerald Ford, ανέφερε στην α' ομιλία του σαν πρόεδρος, ότι έχασε τις εκλογές, όταν ήταν έκτη γυμνασίου. Και βήμα-βήμα, πήρε από πίσω, αυτόν που τον νίκησε. Κι όταν έγινε πρόεδρος, ο άλλος ήταν τραπεζίτης με γραφείο στον Λευκό Οίκο. – Κύριε πρόεδρε, μήπως θυμάστε με πόσους ψήφους σας νίκησε; – Ναι, 35. Μετά από 45 χρόνια! Ο Ftanc Sallivan, από «τον πυρετό της δόξας», τυφλός, παίζει tennis, golf, γράφει, συνθέτει, παίζει τάβλι. Εχει Harvard πτυχίο ψυχολογίας, το θέτει διαφορετικά. Αγωνιστικός θυμός! Να στρεφείς τα μειονεκτήματα, σε πλεονεκτήματα. Πίκα, θα λέγαμε εμείς. Αλλ’ από μέσα πρέπει να είσαι σκληρός κι απ’ έξω μαλακός, για ν’ αγγίζεις το συναίσθημα. Ο Lebon, στην «ψυχολογία των όχλων», έγραφε, ότι και ο πιο μορφωμένος, μέσα στο πλήθος, γίνεται όχλος. Ο όχλος, είναι γένους θηλυκού! Λειτουργεί με το συναίσθημα και παρασύρρεται. Ενας φιλόλογος στο σχολείο μου, είπε το εξής παράδειγμα. Υπήρχαν δύο πολιτικοί. Ο ένας έλεγε. – Ελληνικέ λαέ, η γέφυρα που ζητάτε δεν θα γίνει, γιατί δεν υπάρχουν χρήματα. Ου... ΑΠΟ ΑΛΛη ΣκΟΠΙΑ... 87 Ο άλλος μπερμπάντης, – Θεσσαλοί, τραγοσκελείς και φθεινο-πώγωνες. Και ψήφιζαν αυτόν. Αυτός που πουλά αέρα, ζει καλύτερα το έργο του και προτιμάται. Το πλήθος είναι ο καθρέπτης της ψυχής μου, και η βοή, συνείδηση μου. Από την αλλαγή, πρέπει να προχωρήσω. Είμαι αυτός, που θα ’θελαν να είναι οι πολλοί, Συνήθισα αυτό, που αποφεύγουν οι πολλοί, Συνήθισα να μην είμαι Συνηθισμένος. Είμαι το δάχτυλο που κρύβεσθε, όταν δειλιάζετε. Όταν θα λέτε, φταίνε οι αρχηγοί! Φίλοι μου, πιστεύω πως είναι σπουδαία στιγμή, για όλους μας αυτή. Η λέξη LEADERSHIP, (ηγεσία), κρύβει Life = ζωντάνια, Εηthusiasme = ενθουσιαμό, Attitude = στάση, Desire = Επιθυμία, Enjoy = χαίρομαι, republican = δημοκρατικός, senior = ανώτερος, Helpful = χρήσιμος, Inherent = έμφυτος, prompt = πρόθυμος. Ας το δούμε αλλιώς. Η πραγματική παρακίνηση, γιατί ο ηγέτης παρακινεί δεν είναι απλώς λόγια, όσο μια κατάσταση του μυαλού, όχι τόσο έργα, όσο επαλήθευση της πρόθεσης. Ο Vince Lombardi, προπονητής rugby, έλεγε: «Η νίκη και η παρακίνηση, δεν είναι πράγματα της στιγμής, όσο όλων των στιγμών. Για να είσαι πραγματικά αποτελεσματικός σαν παρακινητής, πρέπει να οδηγείς με εμπιστοσύνη και φλόγα. Χρειάζεται ενέργεια και προτροπή κάθε μέρα. Η ενέργεια, που σε κάνει να τρέχεις λίγο γρηγορότερα και να φτάνεις λίγο ψηλότερα. Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων. Ανθρώπινα όντα και ανθρώπινα γίγνεσθε. Ο ηγέτης είναι αυτός, που στρέφει αυτούς που απλώς λειτουργούν, σε πραγματικούς εκτελεστές, κι ας το δούμε, όλοι χρειαζόμαστε λίγη παρακίνηση κάθε μέρα. Μια φορά ο Lombardi, παρακίνησε στην ομάδα του, το ένστικτο του φονιά, κι ένας παίχτης του, σκότωσε έναν αντί- ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ 88 παλο, στο γήπεδο του rugby. Πριν προχωρήσω, για να γίνεις ηγέτης, πρέπει να έχεις έναν σοβαρό λόγο, για να ζείς. Κι αυτός είναι να προσφέρεις στους άλλους. Από τους γύρω μας, πόσοι αναλογίζονται την ουσία της θέσης τους; Πολλοί πάνε για τα καλά που προσφέρει η θέση, κι όχι για το τι προσφέρεις, απ’ αυτήν. Δεν ήσουν δυνατότερος, εξυπνότερος, ταχύτερος, αλλά νίκησες! Γιατί είχες χαρακτήρα! Και κάτι, για τα λάθη. Θα κάνετε πολλά. Η αναγνώριση τους, συγχωρείτε. Στο best seller «οι τυχοδιώκτες», ένα απόσπασμα πρόδωσε τον πρόεδρό του, αλλά μετά νικήθηκε και παραδώθηκε. Ο αρχηγός τους, δάκρυσε και ζήτησε συγνώμη για τα δάκρυά του. «Κύριε», λέει ο αξιωματικός που τους παρέλαβε, «τα δάκρυά σας, σας τιμούν»! Κυρίες και κύριοι, θέλω να σας εμφυσίσω την ουσία, αυτής της ομιλίας. Κι αυτή είναι, κάθε μας ενέργεια, να είναι ηγετική. Ηθελα ν’ αλλάξω θέμα πριν έρθω εδώ, αλλά σκέφτηκα να μην παίζουμε εσωστρεφή παιχνίδια αλλά να δώσουμε τον εαυτό μας, εκεί που νομίζουμε ότι έχει περισσότερη σημασία. Κι αυτό θα μας κάνει βράχους. Κάθε φορά που τρώω, ένα χτύπημα, δεν συγκρίνετε με τα προηγούμενα, γιατί είναι δυνατότερο. Σημαίνει ότι γίνομαι καλύτερος. Όσο χτυπάς σκληραίνεις κι όσο σκληραίνεις χτυπάς. Ο Cant λέει: «Τα άτομα που έχουν ταυτότητα και αλύγιστο χαρακτήρα, δεν παίζουν εσωστρεφή παιχνίδια, αλλά δίνουν εκεί, που νομίζουν ότι έχει μεγαλύτερη σημασία»! Το να χτυπάς, είναι μια συνήθεια, που μπορεί να αναπτυχθεί. Όσο σκληρότερα δουλεύεις, τόσο δυσκολότερα παραδίδεσαι. Κι είναι το μεγαλείο της Βίβλου. «Όταν οι νέοι δεν βλέπουν όνειρα κι οι γέροι οράματα, ο κόσμος σβήνει». ΑΠΟ ΑΛΛη ΣκΟΠΙΑ... 89 Ποιος ο σκοπός αυτού του δειλινού; Αυτή τη στιγμή, αγαπώ πιο πολύ αυτό που κάνω, απ’ όταν άρχισα. Ούτε ήξερα αν θα μ’ αρέσει, όταν άρχισα. Ποιος ο σκοπός αυτού του δειλινού. Έγκειται στους αρχηγούς σας, ν’ ανάψουν τη φλόγα, την ελπίδα, για να γίνει η ουσία των ομάδων σας, πιο γόνιμη. To rugby, λέει κάτι: Όταν η ομάδα είναι στην τέταρτη γραμμή, με τέσσερα goal πίσω, με τέσσερα λεπτά που μείναν, μπορείς να δεις, κατ’ ευθείαν στην καρδιά. Οι στόχοι σας να είναι τόσο δυνατοί, για να σας δένουν πιο πολύ. Επιτρέψτε μου, να το πιστεύω αυτό. Ποιος ο σκοπός, τούτου του δειλινού. Τούτη τη στιγμή, κάντε την τραγούδι. Ενα τραγούδι της επανάστασης της εφηβείας μου, ίσως πει κάτι. Τώρα Το τρέξιμο του οργάνου μόνη προχωρά σε έκανε δειλή. τώρα Τα μάτια σου ορθάνοιχτα, μια ανηφόρα μα η ματιά θολή, σου καίει την καρδιά. κι έκλαιγες μες την αμαρτωλή Τ