ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ -ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ-2017

Έριξε τις μαγικές ακτίνες του ο ήλιος...
Έσπασε τον κλοιό....χώρισε τα σύννεφα....
Έδωσε την ελπίδα που χαρίζει το φως του
Στους ανθρώπους...επιστροφή στο όνειρο!

Έκανε βουτιά ο ήλιος...κτύπησε

 στο
βουνό!!!! Χιλιάδες χρυσά κομμάτια 
πετάχτηκαν....έπεσαν πάνω στη Νύφη!
Την στόλισαν.....φωτεισθηκε!!!!

Το καράβι εγκατέλειψε την μπλε
Θάλασσα....έγινε σύννεφο....πάει
να ταξιδέψει στα παραμυθένια
χρώματα του δειλινού.......


Η ασημόμαυρη θάλασσα γοητεύει και με ψιχάλες!!!


Βαρέθηκε, λέει, το κύμα την θάλασσα....
Θέλησε να βγει στην ξηρά....πήρε φόρα....
Έτρεξε.....και έγινε χιλιάδες σταγόνες!!!!!!!
Χάθηκε την γη!!!!!!!!!!!!

Γυρίζοντας την πλάτη στον παρελθόν
Ατενίζουμε το μέλλον....ακόμα και αν
πάει να χαθεί ο ήλιος......το φωτίζουμε...
Με τα άσβηστα φώτα της ψυχής!!!!!

..το πνεύμα δεν
Φυλακίζεται...περπατάει και στα πιο
κακοτράχαλα μονοπάτια......μοναχικά
Ονειροπόλα.......

Περπατώ, μόνος, και καταπίνω τα δάκρυα μου....
Και ο ήλιος με εγκαταλείπει...όπως και εσύ....
Μοναχικά βήματα.....στην θλίψη της
μοναξιάς....του δειλινου....

Νυχτώνει...ξεκινάει το παραμύθι...
Τα αγόρια ψάχνουν στα κάστρα την
Πριγκίπισσα τους και τα κορίτσια τον
Πρίγκιπα! Θα τους βρούνε άραγε????????

Το φεγγάρι παραμέρισε τα σύννεφα....
Η κακιά μάγισσα μεταμορφώθηκε.....
Άγριο ζώο και μαζί με τα ξωτικά
Πάνε να κάνουν μάγια....
Στην πριγκίπισσα!!!!!!

Έπεσε το αραχνοΰφαντο πέπλο τής 
Καταχνιάς...Αλλά σ αγαπώ και αδιαφορώ...
Ας τρυπάει τα κόκκαλα μου....εγώ είμαι εδώ 

Ξημερώνει....τα ξωτικά της θάλασσας
Είπαν στα σύννεφα, να εμποδισουν τον
ήλιο να βγει....πρέπει να μην τα δει
ανθρώπου μάτι!!!!!!

Ένα δειλινό....ένα χάδι...μια αγκαλιά....

και πλημμμύρισε ο αέρας από αγάπη !!!!!!

 Τόσο φθηνό είναι το αντίτιμο της ευτυχίας....