ΣΧΕΔΙΑ ΒΙΒΛΙΩΝ ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ

 Πέρασε τα πλήκτρα τρέμουλο χεριών αλλά μπήκε μέσα..... Ένα σκοτεινό παράθυρο που τον βλέπει Στριφογύρισε πάνω του Πράσινη κορδέλα ενός πάρκου. Στιγμές από χαρτί μολυσματική σκηνή σκουριασμένο και δύσκαμπτο Ένα εξάγωνο μεγέθους Αφαίρεσε τον σωλήνα Το πλαίσιο ήταν  ορθογώνιο από γυαλί αλλά αντανακλώντας γυαλί μάρκας Γύρισε το αφρώδες ποτήρι Το άρπαξε...... Εγκαταστάθηκε σε μια σκούρα χάλκινη στήλη. μια φαρμακευτική μυρωδιά φτηνό ουίσκι Μια ηχώ τάραξε το ουίσκι. Τρυπήστε τα μάτια τράβηξε ένα πρόσωπο Βρέχει ελαφρά τύμπανο βουή στα παράθυρα. Μαστιγώθηκε σε λοξά στρώματα πάγου. Η βροχή έπεφτε Σε λοξά στρώματα πάγου. Σύριγμα με τίποτα τσάκωσε στα τυφλά. Η ομίχλη του ποτού πίσω από τα μάτια ακούγοντας νεκρό αέρα Πορτρέτα με σκούρο πλαίσιο Μουχλιασμένη μυρωδιά παλιού χρήματος Λιβελλούλες. Είναι μεγάλη επιτυχία και ευλογία του να μπορείς να έχεις στην ζωή σου ανθρώπους συνοδοιπόρους. Ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες αναζητήσεις, τις ίδιες εσωτερικές ανάγκες, τον ίδιο δρόμο. Οι περισσότεροι ψ

 Moved down the corridor the last door on the right Skimmed through the keys hand trempling but stepped inside..... A dark window overlooking him Hobbled over it Green ribbon of a park. Paper moments contaminating scene rusty and stiff A sized hexagon He removed the tube The frame was a rectanglle of glass but reflecting brand glass Tipped the foamy glass Snatched it..... Settled into a dark bronze column. a medicinal smell cheap whisky An echo swigged the whisky. Drill hole eyes pulled a face Rain lightly drum on windows. Was lashing down in slanted ice sheets. The rain was lashing down In slanted ice sheets. Swiping at nothing fumbled blindly. The fog of booze behind eyeballs listening to dead air Dark framed portraits Musty smell of old money Dragonflies.

Πόσα ατελείωτα χρόνια κοίταξα τον νυχτερινό ουρανό προσπαθώντας να κατανοήσω τον κόσμο; Πάλεψα μάταια να δω πέρα από τη βελούδινη καταχνιά και τελικά να δω τα μυστικά του σύμπαντος παρά την ατελείωτη άβυσσο του τίποτα Βλέποντάς τη να μπαίνει στο αεροπλάνο.. Μια τελευταία ματιά μου ρίχνει, και με μια αμφιβολία μαζί, και μετά χωρίς δισταγμό, προχωρά μέσα. Της δίνω φιλοδώρημα το καπέλο μου ήξερα.. Αυτή η καλοσύνη μέσα μου είχε φύγει. Μήπως ήρθε η ώρα; Ώρα να αφήσετε αυτή την καλοσύνη και να βγείτε ραντεβού με το έγκλημα απόψε; Δεν ξέρω.. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ Το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν κάποια νύφη, ακουγόταν υστερική. Μου είπε για κάποια συμμορία στη βόρεια ακτή, έτσι τράβηξα την τελευταία μου βολή. Ετοιμάστηκα για τη σκληρότητα της καλής Νέας Υόρκης και φόρεσα το όπλο μου, για να είμαι ασφαλής Βροχερός ημέρα   ακεφιά. Έφυγε νωρίς από τη δουλειά. Χαλαρώστε στον αέρα καθώς πλησιάζει ο χειμώνας. Έφτιαξε ένα τζάκι στο τζάκι και έριξε ένα ποτήρι Bailey's στον πάγο.

ΝΑ ΓΡΆΨΩ Η ΝΑ ΖΩ-ΙΔΟΎ.....η -Μήπως ξέρεις αν  o άνδρας μου έχει γκόμενα; -Ποιο σενάριο προτιμάτε; Γιατρε ζητησα να μπω στη βαρδια σας για να γνωριστουμε, λεει η νυχτερινη νοσοκομα. Εχεται καλλη φημη ως ειδικευομενος παθολογος. Ξανά και ξανά συνεχίζω Ο κόσμος που ξέραμε Μια φορά που περπάτησες δίπλα μου Αυτό το ασύλληπτο, αυτό το απίστευτο Κόσμος που ξέραμε Εκεί που ήμασταν οι δυο μας ερωτευμένοι Και κάθε φωτεινή πινακίδα ΝΕΟΝ Μετατράπηκε σε αστέρια Και ο ήλιος και το φεγγάρι Φαινόταν να είναι δικά μας Κάθε δρόμο που πήραμε Μετατράπηκε σε χρυσό Αλλά το όνειρο ήταν υπερβολικό Για να κρατάς Τώρα ξανά και ξανά συνεχίζω Ο κόσμος που ξέραμε Μέρες που με αγαπούσες -Να παραγγέλνετε coffee μέσω ενός παλιού πελάτη. Έχει τα μέσα. Δεν μπορείτε να τα έχετε όλα. Χάσατε τον καφέ, κερδίσατε στην αγάπη. Μόλις..... Λόγω  φτώχειας λουζόμουν στη θεία γιατί  Δεν υπάρχει -δεν είχαμε ζεστό νερό. Πόσα ατελείωτα χρόνια κοίταξα τον νυχτερινό ουρανό  προσπαθώντας να κατανοήσω τον κόσμο;  Πάλεψα μάταια να δω πέρα